Reflecteren
Door: elieninberlien
Blijf op de hoogte en volg Eline
04 Juli 2011 | Duitsland, Berlijn
Er is maar een woord om Berlijn in de zomer goed te kunnen omschrijven: 'Strassenfest'. Waarom een keer per jaar verlangen naar die paar dagen dat het centrum van Nijmegen belegerd wordt door fanatieke wandelaars en feestgangers, als het in Berlijn elk weekend feest is? De afgelopen weken ben ik onder andere aanwezig geweest bij Karnaval der Kulturen, Berlin Lacht en het Welt Kultur Festival. Dat laatste festival vond plaats in het Olympiastadion, het in opdracht van Hitler gebouwde brok nazi-architectuur, waarin je je al snel klein voelt. Grote brokken beton, die nog steeds imponeren. Het regende helaas wel enorm, waardoor Estelle en ik besloten de U-Bahn te pakken naar Potsdamer Platz (een wereld van verschil!) en een bioscoopje te pakken. Het werd The X-Men versie zoveel. Zo betreed je de schimmen van de geschiedenis, zo beland je in de toekomst...Overigens bizar om een keer bij een film te zitten die niet nagesynchroniseerd is, maar waarbij het Engels van Duitse ondertitels is voorzien. Estelle vond het magnifiek, aangezien ze dat in Zwitserland niet kennen.
Verder moet ik hier nog een Hausarbeit schrijven en een tentamen maken. In Duitsland hebben studenten slechts 'Vorlesungszeit' van midden april tot midden juli, waarna ze tot eind september 'Vorlesungsfreiezeit' hebben om die krengen van werkstukken te schrijven (tien pagina's!). Om eerlijk te zijn vind ik het semester hier te kort, waardoor in de colleges onmogelijk diep op stof ingegaan kan worden of een veelheid aan onderwerpen kan worden besproken. Ik heb hier constant zo'n gevoel van haast gehad, dat ik naar mijn idee behalve enorme sprongen in mijn Duits, weinig heb geleerd. Het is wel leuk om constant met 'u' te worden aangesproken en dat er bij het eind van het college in plaats van een simpel 'doei, tot de volgende keer' met de knokkels op tafel geklopt wordt. Ik doe mijn best om te studeren, maar het is ook moeilijk omdat ik nu opeens besef dat ik hier nog maar een aantal weken zit. Ik moet nog zoveel doen en bezoeken. Alle musea op het Museuminsel verdienen nog mijn kritische blik en ik moet nog een duik nemen in het Badeschiff, een zwembad in de Spree. Om over slot Sancoussi nog maar niet te spreken!
Ik weet nu al dat ik Berlijn heel erg ga missen omdat je hier elke dag weer iets nieuws ontdekt. De afgelopen weken ben ik bijvoorbeeld voor het eerst naar een opera geweest (Don Giovanni van Mozart), voor maar 13,50 en naar een klassiek concert in de Berliner Philharmoniker (o.a. Vivaldi en Verdi) voor 9 euro. Dat kan alleen maar in deze alternatieve unieke en vooral goedkope stad. Maar ik verlang ook wel naar voorgesneden groenten, staand douchen (hier hebben we geen douchegordijn),luchtig Nederlands onzuur brood, mijn schoenen aanhouden als ik een huis binnen ga en het moment dat de eerste kroket mijn tong streelt, het liefst in zo'n klef wit bolletje. Vooral verlang ik ernaar de lachende en spontane Nederlanders weer om me te voelen. Tijdens mijn semester hier heb ik toch geleerd dat er bij de Duitsers, (of misschien mensen in een metropool?) minder snel een lachje vanaf kan. De onpersoonlijkheid en drukte heeft toch meer indruk op me gemaakt dan ik dacht. Het verlangen naar de Heimat (een mooi Duits woord, dat in andere talen geen juiste of treffende vertaling kent) begint te kriebelen!
De Europese Unie ziet studenten graag naar het buitenland gaan ten behoeve van het verkrijgen van een Europese mentaliteit, maar wat niemand durft toe te geven, is dat je met name leert wat je eigen nationale identiteit is. In mijn geval betekent dit, dat ik geleerd heb wat het betekent om Nederlander te zijn. In combinatie met mijn ervaringen in Duitsland bedacht ik me laatst met een melancholische glimlach dat Fluitsma en Van Tijn waarschijnlijk zo'n grote hit scoorden omdat ze gelijk hebben: '15 miljoen mensen, op dat hele klein stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde, vijftien miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde, die moeten niet het keurslijf in, die laat je in hun waarde'. Want wat ben ik hier vaak met mijn pragmatische oplossingsgerichte mentaliteit die Nederlanders kenmerkt tegen de Duitse bureaucratie aangelopen. Of tegen de blinde regelnavolgers in de vorm van baliejuffrouwen in de bibliotheek, die je met een norse kop aankijken als je een boek wilt lenen of niet de juiste doorzichtige plastic zak bij je hebt om door poortjes te lopen die je nota bene tegenhouden als je een boek wilt jatten. Of ik voel weer kleine frustratie als ik denk aan het moment waarop ik in de mensa weer van voor af aan kon beginnen omdat ik mijn salade in een vierkant bakje had geschept en niet in een ronde. Van te veel regels word ik juist recalcitrant, waar de Duitsers eenvoudigweg navolging hoog in het vaandel hebben staan. Als er in Nederland een regel wordt bedacht die we met zijn allen onzin vinden, dan negeren we 'm toch gewoon (rookverbod!)? Hier in Duitsland zit er een andere mentaliteit onder de huid ingebakken, namelijk die van het redelijk blindelings navolgen van autoriteiten. Ik vind het verbazingwekkend dat Duitsers nog steeds zo van ordentlichkeit houden, zelfs in Berlijn, een stad die er een sport van maakt om ironisch met de geschiedenis om te gaan en vrijheid op een voetstuk heeft geplaatst en bijvoorbeeld bij uitzondering ook het rookverbod negeert. Hoe kan het toch dat Albert Einstein ooit zei: 'Ordnung braucht nur der Dumme, das Genie beherrscht das Chaos', maar ik nog nooit een chaotische Duitser heb ontmoet? Hoe kan het toch dat ik de homo's hier kussend over straat zie gaan en de Turkse markt op de Maybachufer een duidelijke multiculti-aangelegenheid is, maar de Duitsers nog steeds zo'n grote waarde hechten aan het vastleggen van allerlei persoonlijke zaken op papier? Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik het gevoel krijg, dat het gevoel van vrijheid hier gepaard gaat met een angst die bepaald wordt door de vraag: kunnen wij deze vrijheid wel aan, en vooral, hebben wij 'm wel verdiend?
Berlijn is een stad vol tegenstellingen, die soms duidelijk zichtbaar zijn, zoals in de verschillende stadsdelen. Tegenstellingen die een enorme aantrekkingskracht uitoefenen, die een openheid (in een bepaalde mate) veroorzaken en de mogelijkheid bieden om de stad voor eeuwig in je hart te sluiten. Een veelzijdigheid die je waarschijnlijk nergens anders in Europa zo duidelijk gemanifesteerd ziet. Maar Berlijn is voor mij ook een stad vol vragen, vol verborgen tegenstrijdigheden, die wat minder zichtbaar zijn, maar daarom niet minder aanwezig en die me tot nadenken stemmen. Het zijn die dingen die je merkt, als je wat langer van huis bent, en je je beseft wie je bent en hoe anderen zijn. Het speerpunt van een Erasmus-semester...
Verder moet ik hier nog een Hausarbeit schrijven en een tentamen maken. In Duitsland hebben studenten slechts 'Vorlesungszeit' van midden april tot midden juli, waarna ze tot eind september 'Vorlesungsfreiezeit' hebben om die krengen van werkstukken te schrijven (tien pagina's!). Om eerlijk te zijn vind ik het semester hier te kort, waardoor in de colleges onmogelijk diep op stof ingegaan kan worden of een veelheid aan onderwerpen kan worden besproken. Ik heb hier constant zo'n gevoel van haast gehad, dat ik naar mijn idee behalve enorme sprongen in mijn Duits, weinig heb geleerd. Het is wel leuk om constant met 'u' te worden aangesproken en dat er bij het eind van het college in plaats van een simpel 'doei, tot de volgende keer' met de knokkels op tafel geklopt wordt. Ik doe mijn best om te studeren, maar het is ook moeilijk omdat ik nu opeens besef dat ik hier nog maar een aantal weken zit. Ik moet nog zoveel doen en bezoeken. Alle musea op het Museuminsel verdienen nog mijn kritische blik en ik moet nog een duik nemen in het Badeschiff, een zwembad in de Spree. Om over slot Sancoussi nog maar niet te spreken!
Ik weet nu al dat ik Berlijn heel erg ga missen omdat je hier elke dag weer iets nieuws ontdekt. De afgelopen weken ben ik bijvoorbeeld voor het eerst naar een opera geweest (Don Giovanni van Mozart), voor maar 13,50 en naar een klassiek concert in de Berliner Philharmoniker (o.a. Vivaldi en Verdi) voor 9 euro. Dat kan alleen maar in deze alternatieve unieke en vooral goedkope stad. Maar ik verlang ook wel naar voorgesneden groenten, staand douchen (hier hebben we geen douchegordijn),luchtig Nederlands onzuur brood, mijn schoenen aanhouden als ik een huis binnen ga en het moment dat de eerste kroket mijn tong streelt, het liefst in zo'n klef wit bolletje. Vooral verlang ik ernaar de lachende en spontane Nederlanders weer om me te voelen. Tijdens mijn semester hier heb ik toch geleerd dat er bij de Duitsers, (of misschien mensen in een metropool?) minder snel een lachje vanaf kan. De onpersoonlijkheid en drukte heeft toch meer indruk op me gemaakt dan ik dacht. Het verlangen naar de Heimat (een mooi Duits woord, dat in andere talen geen juiste of treffende vertaling kent) begint te kriebelen!
De Europese Unie ziet studenten graag naar het buitenland gaan ten behoeve van het verkrijgen van een Europese mentaliteit, maar wat niemand durft toe te geven, is dat je met name leert wat je eigen nationale identiteit is. In mijn geval betekent dit, dat ik geleerd heb wat het betekent om Nederlander te zijn. In combinatie met mijn ervaringen in Duitsland bedacht ik me laatst met een melancholische glimlach dat Fluitsma en Van Tijn waarschijnlijk zo'n grote hit scoorden omdat ze gelijk hebben: '15 miljoen mensen, op dat hele klein stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde, vijftien miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde, die moeten niet het keurslijf in, die laat je in hun waarde'. Want wat ben ik hier vaak met mijn pragmatische oplossingsgerichte mentaliteit die Nederlanders kenmerkt tegen de Duitse bureaucratie aangelopen. Of tegen de blinde regelnavolgers in de vorm van baliejuffrouwen in de bibliotheek, die je met een norse kop aankijken als je een boek wilt lenen of niet de juiste doorzichtige plastic zak bij je hebt om door poortjes te lopen die je nota bene tegenhouden als je een boek wilt jatten. Of ik voel weer kleine frustratie als ik denk aan het moment waarop ik in de mensa weer van voor af aan kon beginnen omdat ik mijn salade in een vierkant bakje had geschept en niet in een ronde. Van te veel regels word ik juist recalcitrant, waar de Duitsers eenvoudigweg navolging hoog in het vaandel hebben staan. Als er in Nederland een regel wordt bedacht die we met zijn allen onzin vinden, dan negeren we 'm toch gewoon (rookverbod!)? Hier in Duitsland zit er een andere mentaliteit onder de huid ingebakken, namelijk die van het redelijk blindelings navolgen van autoriteiten. Ik vind het verbazingwekkend dat Duitsers nog steeds zo van ordentlichkeit houden, zelfs in Berlijn, een stad die er een sport van maakt om ironisch met de geschiedenis om te gaan en vrijheid op een voetstuk heeft geplaatst en bijvoorbeeld bij uitzondering ook het rookverbod negeert. Hoe kan het toch dat Albert Einstein ooit zei: 'Ordnung braucht nur der Dumme, das Genie beherrscht das Chaos', maar ik nog nooit een chaotische Duitser heb ontmoet? Hoe kan het toch dat ik de homo's hier kussend over straat zie gaan en de Turkse markt op de Maybachufer een duidelijke multiculti-aangelegenheid is, maar de Duitsers nog steeds zo'n grote waarde hechten aan het vastleggen van allerlei persoonlijke zaken op papier? Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik het gevoel krijg, dat het gevoel van vrijheid hier gepaard gaat met een angst die bepaald wordt door de vraag: kunnen wij deze vrijheid wel aan, en vooral, hebben wij 'm wel verdiend?
Berlijn is een stad vol tegenstellingen, die soms duidelijk zichtbaar zijn, zoals in de verschillende stadsdelen. Tegenstellingen die een enorme aantrekkingskracht uitoefenen, die een openheid (in een bepaalde mate) veroorzaken en de mogelijkheid bieden om de stad voor eeuwig in je hart te sluiten. Een veelzijdigheid die je waarschijnlijk nergens anders in Europa zo duidelijk gemanifesteerd ziet. Maar Berlijn is voor mij ook een stad vol vragen, vol verborgen tegenstrijdigheden, die wat minder zichtbaar zijn, maar daarom niet minder aanwezig en die me tot nadenken stemmen. Het zijn die dingen die je merkt, als je wat langer van huis bent, en je je beseft wie je bent en hoe anderen zijn. Het speerpunt van een Erasmus-semester...
-
04 Juli 2011 - 19:33
Ma:
tjee eline wat kan jij schrijven!!!! altijd al geweten trouwens ...en je ook in een ver verleden gezegd.
liefs van ma
-
04 Juli 2011 - 23:20
Anne:
Hey meis,
Wat een leuk stuk om te lezen! En o wat herken ik er veel in terug!!Veel plezier in de laatste weekjes!
XX -
04 Juli 2011 - 23:25
Marije:
Hey Eli! Een hoogstaand stukje proza heb je weer afgeleverd =) En wat een ervaringen! Opera, klassiek concert, etcetera. Een rijke periode in je leven! Ik hoop dat we een keertje samen naar Berlijn gaan als we 'groot' zijn ;) Liefs -
05 Juli 2011 - 06:33
Miriam:
Gaaf! Tot snel x Mir -
05 Juli 2011 - 08:15
Joke,(zus Van Je Pap:
Indrukwekkend,
Superverslag !!!!!!!!
Toch een schrijfster ?????????? En nog veeeeeeeeeeeel meer in je briljante brein. Liefs van mij. -
05 Juli 2011 - 11:08
Nadine:
Ha Eline,
Leuk stukje en eeeeeeeeeeeeeeerg herkenbaar haha. Idd in het buitenland leer je Nederland pas echt kennen. Luisteren naar oer Hollandse liedjes waar je eerst geen aandacht aan schonk en die nu ineens zo kloppend lijken herken ik ook. Ik had het met het liedje Old Amsterdam (????) van die kaas reclame uren kon ik ernaar luisteren.
Veel plezier nog even voor je het weet zit het erop!
xx Nadine -
05 Juli 2011 - 11:46
Alma:
Hoi Eline,
Duitsland zou alle overbodige regels eens overboord moeten zetten, misschien worden ze dan wel spontaan en vrolijk :)
Een mooi stuk geschreven, ik las het met veel plezier
Groetjes Alma -
06 Juli 2011 - 16:48
Silvia:
Leuk om te lezen! In Belgie ondertitelen ze standaard NL/FR, is even wennen dat je maar 1 regel tegelijk leest inderdaad, haha.
Veel herkenbare stukjes, nu ik ook weet hoe het daar een beetje is ;-)
Tot snel in Nijmegen! De allerhandes en eet-date's wachten! -
22 Juli 2011 - 02:54
Marije:
Hey Eline! Blijf je bloggen als je weer in NL bent? Anders ga ik je verhalen missen!! xx
